Με
Dτα ηλιόλουστα απογεύματα, παρακολουθώντας χαλαρά από την άνεση της βεράντας μου τον ήλιο να βουτάει στο Ιόνιο, αλλάζοντας εκατομμύρια χρώματα, διάβασα, για άλλη μια φορά, το "Η οικογένειά μου και άλλα ζώα" του Gerald Durrell, αυτή τη φορά στα μικρά μου αγόρια που το λάτρεψαν όσο κι εγώ στην ηλικία τους. Αυτό ήταν το παραμύθι που σημάδεψε τη μνήμη μου ως παιδί και άνοιξε τον κόσμο για τις πιο όμορφες μέρες ως ενήλικας στην Κέρκυρα, το νησί που πλέον θεωρώ καλοκαιρινή μου πατρίδα. Είναι θαυμάσιο το πώς μια παιδική ιστορία συνδέει γενεές σε όλο τον κόσμο για περισσότερα από 60 χρόνια. Και είναι θαυμαστό το πώς η φυσική ομορφιά αυτού του ελληνικού νησιού, που είναι ακόμα παρθένα, ξύπνησε το ενδιαφέρον του νεαρού Τζέραλντ για την άγρια φύση, έναν σκοπό στον οποίο θα αφιέρωνε τη ζωή του.
"Η παιδική μου ηλικία στην Κέρκυρα διαμόρφωσε τη ζωή μου. Αν είχα την τέχνη του Μέρλιν, θα έδινα σε κάθε παιδί το δώρο της παιδικής μου ηλικίας". - Gerald Durrell, Η οικογένειά μου και άλλα ζώα
Η οικογένειά μου και άλλα ζώα, είναι μία από τις τρεις κλασικές ιστορίες της παιδικής ηλικίας του Τζέραλντ σε έναν νησιωτικό παράδεισο (μαζί με τα "Πουλιά, ζώα και συγγενείς" και τον "Κήπο των θεών", που διατίθενται στην ενιαία έκδοση The Corfu Trilogy, από τις εκδόσεις Penguin Books).
Πρόκειται για την ιστορία της οικογένειας Durrell, η οποία λίγο πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εγκατέλειψε την Αγγλία για να μεταβεί στο υπέροχο, ηλιόλουστο νησί της Κέρκυρας, όπου, ανάμεσα σε ασημοπράσινους ελαιώνες και αστραφτερές παραλίες, ο δεκάχρονος Gerald ανακάλυψε το πάθος του για τα ζώα.
Εξήντα και πλέον χρόνια αργότερα, από την πρώτη έκδοση του βιβλίου Η οικογένειά μου και άλλα ζώα, αυτό το όμορφο σκηνικό ενός "μαγικού κήπου" παραμένει ανέγγιχτο. Μην με παρεξηγήσετε. Υπάρχει φυσικά πολιτισμός - πρόκειται άλλωστε για έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Μεσογείου, ωστόσο μπορεί κανείς εύκολα να βρει το δρόμο προς την "πράσινη γαλήνη", που είναι η Κέρκυρα μακριά από τα οργανωμένα θέρετρα και τις ακτίνες των τουριστών. Πάρτε ως απόδειξη το "The Durrells", τη δημοφιλή σειρά του ITV που παρακολούθησαν 8,2 εκατομμύρια τηλεθεατές το 2016, οδηγώντας (ευτυχώς για εμάς που παρακολουθούμε) στον δεύτερο κύκλο τον περασμένο Απρίλιο. Βασισμένο στα μυθιστορήματα του Gerald Durrell, γραμμένο από τον καταξιωμένο σεναριογράφο Simon Nye και με παραγωγό τον ιδρυτή του Sid, τη βραβευμένη με BAFTA σκηνοθέτιδα Sally Woodward Gentle, είναι ένα διαχρονικό δράμα γεμάτο ζεστασιά, χιούμορ και διασκέδαση, γυρισμένο στο νησί. "Τα ευχάριστα νέα είναι ότι παρόλο που η Κέρκυρα έχει αναπτυχθεί τουριστικά, εξακολουθεί να είναι πανέμορφη" δηλώνει ο Simon Nye. "Κάναμε τα μισά από τα γυρίσματα μας εκεί. Οι τοποθεσίες μας κόβουν την ανάσα. Όλοι θέλουμε να ζήσουμε στο σπίτι των Durrells, παρόλο που πέφτουν κομμάτια από αυτό. Γυρίσαμε επίσης στο σπίτι όπου γεννήθηκε ο πρίγκιπας Φίλιππος, δεν ξέρετε" συνεχίζει.
Τα τρία από τα σπίτια στα οποία έζησαν οι Durrells τη δεκαετία του '30 είναι ακόμα όρθια - η Φράουλα-Ροζ Βίλα, Villa Agazini σήμερα, έχει ελάχιστη ομοιότητα με το πρωτότυπο εκτός από το χρώμα, η Κίτρινη Νάρκισσος Βίλα, ένα όμορφο βενετσιάνικο αρχοντικό με θέα το νησί του Λαζαρέτου και η "Χιονόλευκη Βίλα", ακόμα λευκή, στέκεται ανάμεσα σε λαμπερά μπλε και σμαραγδένια πράσινα στο μικρό παραθαλάσσιο χωριό Καλάμι. Μπορεί επίσης να συναντήσετε γαϊδούρια, όπως συμβαίνει στη σειρά "The Durrells", ωστόσο αυτή είναι η γοητεία ενός νησιού με τα πιο εκθαμβωτικά ηλιοβασιλέματα και σμαραγδένιους κόλπους, ένα "παραδεισένιο μέρος", όπως το περιγράφει ο λόρδος Jacob Rothchild ιδιοκτήτης μιας εκπληκτικής βίλας κοντά στην Κασσιόπη, όπου μπορείτε να σαλπάρει με ένα κλασικό γιοτ κατά τη διάρκεια της ετήσιας Ρεγκάτας ή να παρακολουθήσετε μια παράσταση από την Όπερα του Garsington κάτω από τα αστέρια.
Δεν μπορώ παρά να φέρω στη μνήμη μου τα λόγια του Gerald Durrell, όπως γράφονται στο υπέροχο βιβλίο του "Γυρίζοντας το ακρωτήριο, αφήσαμε τα βουνά, και το νησί κατηφόριζε απαλά, θολωμένο με τον ασημένιο και πράσινο ιριδισμό των ελιών, με εδώ και εκεί ένα προειδοποιητικό δάχτυλο από μαύρο κυπαρίσσι ενάντια στον ουρανό. Η ρηχή θάλασσα στους όρμους ήταν γαλάζια πεταλούδα, και ακόμη και πάνω από τον ήχο των μηχανών του πλοίου ακούγαμε, αχνά να ηχούν από την ακτή σαν χορωδία μικροσκοπικών φωνών, τις τσιριχτές, θριαμβευτικές κραυγές των τζιτζικιών".
